Μέλη, φίλοι και φίλες του Δικτύου, παρακολούθησαν χθες 19-5-2024 την
παράσταση «ΑΤΛΑΣ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ 2000» στο πανέμορφο Δημοτικό Θέατρο
Πειραιά. Με λεωφορείο που μας πήρε από την Πλατεία της Αγίας Παρασκευής
και μας έφερε πίσω σώους, αβλαβείς και προβληματισμένους, σε εξαιρετικά
προνομιακή τιμή, μικρότερη από το επίσημο τίμημα του εισιτηρίου
συμπεριλαμβανομένου και του κόστους της διαδρομής. Η εκδήλωση
ολοκληρώθηκε χωρίς καμία απουσία.
Το έργο έγραψε και σκηνοθέτησε ο Παντελής ΦΛΑΤΣΟΥΣΗΣ. Ένα έργο Χάρτης αυτών που μεσολάβησαν την δεκαετία του 2000, του φοβερού
και τρομερού Millenium που άλλαξε τον κόσμο και τις ζωές μας. Μνήμες και
συνειδητοποίηση για μας που τα ζήσαμε και Ιστορία και Διδασκαλία για τους
νεότερους και τις νεότερες.
Το έργο ποταμός, με σπουδαία και θαυμαστή ερμηνεία των συντελεστών, που
τους παρακολουθείς σε ένα εκτενές σενάριο, με συνεχείς εναλλαγές, χωρίς λάθη
και εμφανή την κόπωση. Ηρωική Υποκριτική!
Πολυεπίπεδη παράσταση, με όλα σχεδόν τα είδη της τέχνης επί σκηνής, θέατρο
με ευρηματικό το virtual reality που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας,
Κινηματογράφος, ζωντανή Μαγνητοσκόπηση από δυο κάμερες επί σκηνής χωρίς
μοντάζ, να προβάλλουν τους ερμηνευτές επάνω σε άλλη προετοιμασμένη προβολή,
Χορός, ζωντανή Μουσική από ένα Παιδί Θαύμα (Τραύμα), πλήκτρα, φωνητικά και
ερμηνεία, Τραγούδι, Απαγγελία, Δράμα.
Και τέλος η υπόθεση του έργου, από έναν νέον άνθρωπο, που ενώ έζησε τα
γεγονότα, μας τα παρουσιάζει αποστασιοπημένος, σαν εξωτερικός παρατηρητής
και έτσι γράφει Ιστορία, για μας και τις επόμενες γενιές.
Το έργο παίρνει θέση, έμμεσα, με μικρές διηγήσεις περιστατικών, για την
παράνοια της τρομοκρατίας της εξουσίας μετά το χτύπημα στους δίδυμους
πύργους (αεροδρόμιο Σαρλ ντε Γκολ), την ομοφοβία για τα παιδιά που παίζουν
παλεύοντας και τους χωρίζουν για πάντα οι γονείς τους, την ξενοφοβία γι’
αυτόν που σκοτώνει τον γονιό που τα παιδιά τους πηγαίνουν μαζί στο
σχολείο.
Στο φουαγιέ διατίθεται το βιβλίο με της παράστασης με όλο το σενάριο του
έργου. Αξίζει να το πάρετε.
Σχόλιο.
Στο έργο αναφέρεται το «δώρο» του Internet που μπήκε στη ζωή μας την
δεκαετία του 2000. Τότε φάνταζε το πιο δημοκρατικό εργαλείο στη ζωή μας,
όπου μας παρείχε ατελώς την απόλυτη ελευθερία της έκφρασης, σε ένα χώρο που
δεν διέπεται από κανόνες και όρια, άναρχο και ελεύθερο, άρα απολύτως
δημοκρατικό. Την δεκαετία, όμως που ακολούθησε, το internet έγινε ο φορέας
της παρακολούθησής μας, το εργαλείο που ξέρει, που πήγες, τί έφαγες, με
ποιον συνευρέθηκες, τί φοράς και τί πιστεύεις. Ανάλογα με τις επιθυμίες σου
θα σου προτείνει τί να φας, τί να πιείς, τί να αγοράσεις και τί να πιστεύεις
για να σου πουλήσει πέρα από αυτά που διαθέτεις. Αυτά σε προσωπικό επίπεδο.
Και μετά ήρθαν τα Big Data. Η Google, η Meta κλπ., μας χάρισαν δωρεάν
απίστευτους χώρους και τρόπους να εκφραζόμαστε. Δωρεάν, τζάμπα, να
ανεβάζουμε και να γράφουμε ότι θέλουμε και να εκθέτουμε τις εικόνες και τα
βίντεο της αρεσκείας μας. Όλον αυτόν τον απίστευτο όγκο της πληροφορίας,
έρχονται οι εταιρείες να επεξεργαστούν, να αναλύσουν και τελικά να
χειραγωγήσουν τους λαούς. Τους λαούς που παύουν να είναι πλήθη, αλλά να
καταντούν μάζες και να κατευθύνονται στο πως να σκέφτονται, πως να δρουν,
πως να ψηφίζουν και να αναδεικνύουν στην εξουσία τα ανδρείκελα των
εταιρειών. Παντού.
Αυτά προσπαθεί να συνειδητοποιήσουμε η παράσταση. Τον τρόπο της
χειραγώγησής μας.
Και ο τρόπος να γλυτώσουμε είναι ένας, να μη χάσουμε την ανθρωπιά μας. Να
βοηθάμε και να στηρίζουμε τον διπλανό μας. Να προσφέρουμε
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ.
